آیین شام غریبان دشت کربلا، سه شنبه شب با شکوه و معنویت خاص درحد فاصل چهار راه شهدا تا حرم مطهر امام رضا (ع) برگزار شد.

شرکت کنندگان در این مراسم و از جمله خادمان بارگاه منور رضوی در صف هایی منظم و با در دست داشتن لاله شمع‌ها و زمزمه اشعار حزن‌انگیز برای عرض تسلیت سالروز شهادت حضرت اباعبدالله الحسین (ع) به محضر حضرت ثامن الحجج (ع) به سمت حرم مطهر حرکت کردند.

خادمان حرم مطهر امام رضا (ع) در میان حلقه حزن و اندوه عزاداران حسینی مسیر چهار راه شهدا تا حرم مطهر رضوی را طی کرده و با قرائت صلوات خاصه آن حضرت در حرم مطهر گردهم آمده و به عزاداری پرداختند.

جمع کثیری از عزاداران و سوگواران حسینی هم گرداگرد خادمان و همنوا با آنان در مظلومیت حضرت سید الشهدا(ع) و یاران فداکارش و اسیری و غربت اهل‌بیت ایشان، در حالی که شمع روشن در دست داشتند از محورهای منتهی به سمت حرم امام رضا (ع) حرکت کرده و در رثای شهدای دشت کربلا به عزاداری پرداخته و اشک ماتم ریختند.

مراسم شام غریبان دو بار در طول سال در شام شهادت امام حسین (ع) و امام رضا (ع) با حضور خادمان حرم مطهر رضوی بین چهار راه شهدا و حرم مطهر رضوی برگزار می شود.

این نیز پیامی دیگر از عاشوراست آنجا که درس شجاعت و ظلم ستیزی می دهد مشق عبودیت و تسلیم پذیری می کند و آنجا که درس زندگی و چگونه زیستن می دهد با نماز اول وقت خود پیام می دهد که همه کمالات و درجات معنوی و روحانی حاصل روحیه تعبد پذیری در مقابل عظمت و قدرت خالق یکتاست و آنجا که به او پناه می بری در حقیقت به قدرتهای دنیوی و سست و فانی پشت می کنی .

اینجا کربلاست و امروز عاشوراست در گرماگرم صحنه نبرد ابوثمامه صائدی یکی از یاران به نزد امام خود می رود و عرض می کند : "یا اباعبدالله، جانم به فدایت! سپاه دشمن به تو نزدیک شده و به خدا سوگند من باید پیش از تو کشته شوم. اما دوست دارم قبل از اینکه خداوند را ملاقات کنم، نمازی را که اکنون وقتش رسیده، با تو خوانده باشم."

امام حسین (ع) می فرمایند: " نماز را به یادم آوردی، خداوند تو را از نمازگزاران و ذاکران قرار دهد. به دشمن بگویید مهلتی بدهد تا ما نماز بگزاریم."

اما این درخواست امام با مخالفت سپاه کوفه روبرو شد و حبیب بن مظاهر که برای مذاکره به نزد آنان رفته بود، به شهادت می رسید.

اما امام بدون اذن سپاه کوفه صف نماز را تشکیل داد و در زیر باران تیرو نیزه دشمن نماز خوف بجا آورد، یاران امام مصمم و مطمئن ندای تکبیر سر دادند و به امام خود اقامه کردند.

آری حوادث روز عاشورا بسیار بود اما این نماز از جمله رویداد های بی نظیر و برجسته آن است.

نماز ظهر عاشورا از آموخته های این روز است که باید در آن تامل شود تاکنون از خود سوال کرده اید چرا امام (ع) در شرایطی که می دانست آماج حمله دشمنان است خود و یارانش را از جنگ فراغت داد و به نماز ایستاد؟ این نماز در درون خود چه معنا و پیامی را مترتب داشت.

نماز از مهم ترین اصول و ارکان دین اسلام است و در تمام زندگی و حیات بشریت آثار معنوی این فریضه دینی ساری و جاری است.در تمام لحظات زندگی انسانها از روزی که انسان پا به عرصه گیتی نهاد تا زمانی که از این دنیا رخت بر می بندد، نمی توان لحظه ای را لحاظ کرد که در آن نماز از انسان ساقط شود.

و ظهر عاشور و صحنه کربلا از جمله این مواردند چرا که امام در آن لحظه سخت و حساس تمام بلایای تاریخ را از دست شقی ترین انسان ها به جان خرید و از نماز خویش غافل نماند.

آنجا که فریادهای توهین آمیز و تیرهای دشمن سعی درشکستن صفوف بهم فشرده نماز را داشت، اقامه و برپایی این نماز، ‌چهره ضد دینی، منافقانه و پلید دشمن را نمایان ساخت.

نماز در این روز با همه قابلیتهایش این بار برای امام وسیله ای برای روشنگری انسانها در تمامی اعصار شد، نماز ظهر عاشورا شهادت داد که منافقان و دشمنان خدا و اهل بیت برای رسیدن به اهداف خود نه تنها معیارهای دین را نادیده می گیرند، بلکه از اصول انسانی نیز سرپیچی می کنند.

امروز نیز پس از گذشت بیش از هزاران سال در ایران اسلامی به تاسی جستن از امام حسین(ع) و یاران فداکارش این فریضه در سراسر کشور در مراسم عزاداری سالار شهیدان در ظهر روز عاشورا به صورت هماهنگ با یاد مظلومیت عاشورائیان برگزار می شود

منبع: ایرنا

همزمان با دهمین روز محرم الحرام و فرارسیدن عاشورای حسینی آیینهای عزاداری در جای جای ایران اسلامی به اوج خود رسیده و مردم ولایتمدار و دوستدار اهل بیت عصمت و طهارت(ع) در قالب هیاتها و دسته های عزادار و در غم شهادت حضرت اباعبدالحسین(ع) و یاران باوفایش اشک ماتم می ریزند.

در این روز حزن و اندوه عزاداران حسینی به اوج خود رسیده و عاشقان اهل بیت پیامبر(ص) با حضور در مساجد، حسینیه ها، تکایا، کوچه ها و خیابانهای مناطق شهری و روستایی در قالب نوحه سرایی، مرثیه خوانی و سوگواری در عزای حضرت ابا عبدالله (ع) اشک ماتم می ریزند.

طی دیشب و امروز مجالس عزا در تمام نقاط کشور برپا است و دسته های سینه زن و زنجیرزن در غم جانگداز عاشورای حسینی به حرکت در آمده اند.

حرکت هیاتهای عزادار در خیابانها و معابر شهرها و روستاهای ایران اسلامی همچون همیشه حال و هوایی خاص و همبستگی چشمگیری را در سطح کشور پیروان خط سرخ شهادت و حماسه جاوید کربلا به نمایش گذاشته است.

امروز طنین نوای نوحه خوانی مداحان در رثای حضرت امام حسین(ع) و دیگر شهیدان به خون تپیده دشت کربلا فضای میهن اسلامی را آکنده و حرکت هیاتهای سینه زنی و زنجیرزنی در معابر که از صبح روز عاشورا آغاز شده جای جای میهن اسلامی را آکنده از غم و اندوه کرده است.

در این میان جوانان و نوجوانان نیز با شرکت گسترده در آیینهای عزاداری سرور و سالار شهیدان عشق و ارادت خود را به حضرت حسین بن علی(ع) ابراز می کنند.

به رغم هوای سرد، گرمای عشق حسینی در میان دسته های سیاهپوش مردان و زنان از پیر و جوان در تمام نقاط شهری و روستایی کشور که با نظم خاص در حال اجری آیینهای سنتی عزاداری هستند موج می زند.

به همین مناسبت مجالس سوگواری همراه با قرائت زیارت عاشورا در تمامی مساجد، هیاتها و تکایای سطح کشور با حضور شیفتگان خاندان عصمت و طهارات(ع) و پیروان حسینی برپا شده است.

در این آیینها سخنرانان با تبیین فلسفه قیام عاشورا به بیان اهمیت قیام حضرت امام حسین (ع) در برابر انحراف و ستم یزیدیان پرداخته و بیداری اسلامی امروز در منطقه و جهان را نشات گرفته از قیام سرور و سالار شهیدان دانستند.

عزاداری ملت ولایتمدار ایران اسلامی ظهر روز عاشورا و در اوج عزاداری، با اقامه نماز جماعت ظهر و عصر همراه خواهد بود.

همچنین شامگاه امروز عزاداری عاشورا با برپایی آیینهای شام غریبان حسینی در جای جای میهن اسلامی ادامه خواهد یافت.

شبیه خوانی، برپایی محافل قرآنی، قرائت زیارتنامه عاشورا، طبخ و پخش انواع غذا از جمله حلوا، حلیم، شله زرد، توزیع آب، شربت و شیر به یاد تشنه لبان صحرای نینوا توسط خردسالان از دیگر سنتهای مرسوم در روزهای تاسوعا و عاشورا است.

امام حسین (ع) نزدیک غروب تاسوعا و پس از آنکه از طرف دشمن مهلت داده شد و یا پس از نماز مغرب در میان افراد بنی هاشم و یاران خویش قرار گرفته این خطابه را ایراد کرد:

"خدا را به بهترین وجه ستایش کرده و در شداید و آسایش و رنج و رفاه مقابل نعمت هایش سپاسگزارم . خدایا! تو را می ستایم که بر ما کرامت بخشیدی و قرآن را به ما آموختی و به دین و آیین مان آشنا ساختی و بر ما گوش (حق شنو) و چشم (حق بین) و قلب (روشن) عطا فرموده ای و از گروه مشرک و خدانشناس قرار ندادی.

اما بعد: من اصحاب و یارانی بهتر از یاران خود ندیده ام و اهل بیت و خاندانی با وفاتر و صدیق تر از اهل بیت خود سراغ ندارم. خداوند به همه شما جزای خیر دهد.

آنگاه فرمود: جدم رسول خدا(ص) خبر داده بود که من به عراق فرا خوانده می شوم و در محلی به نام "عمورا" و یا "کربلا" فرود آمده و در همانجا به شهادت می رسم و اینک وقت این شهادت رسیده است به اعتقاد من همین فردا، دشمن جنگ خود را با ما آغاز خواهد کرد. و حالا شما آزاد هستید و من بیعت خود را از شما برداشتم و به همه شما اجازه می دهم که از این سیاهی شب استفاده کرده و هریک از شما دست یکی از افراد خانواده مرا بگیرد و به سوی آبادی و شهر خویش حرکت کند و جان خود را از مرگ نجات بخشد؛ زیرا این مردم فقط در تعقیب من هستند و اگر بر من دست بیابند با دیگران کاری نخواهند داشت، خداوند به همه شما جزای خیر و پاداش نیک عنایت کند.

** آخرین آزمایش

حسین بن علی(ع) که در طول راه از مدینه تا کربلا و در مواقع مختلف، شهادت خویش را اعلام کرده بود و برای یارانش اجازه مرخصی داده و بیعت را از آنان برداشته بود، در شب عاشورا و برای آخرین بار نیز این موضوع را با صراحت مطرح کرد که هنگام شهادت فرا رسیده است و من بیعت خود را از شما برداشتم، از این تاریکی شب استفاده کنید و راه شهر و دیار خویش را پیش بگیرید.

و این پیشنهاد در واقع آخرین آزمایش بود از سوی حسین بن علی(ع) و نتیجه این آزمایش، عکس العمل یاران آن حضرت بود که هریک با بیان خاص، وفاداری خود را نسبت به آن حضرت و استقامت و پایداری خویش تا آخرین قطره خون اعلام داشتند و بدین گونه از این آزمایش روسفید و سرافراز بیرون آمدند.

چند تن از این یاران با وفا و اهل بیت صدیق و با صفا ، هر یک پاسخی عرضه داشت، نخستین کسی که پس از سخنرانی امام(ع) لب به سخن گشود برادرش عباس بن علی (ع) بود. او چنین گفت: "خدا چنین روزی را نیاورد که ما تو را بگذاریم و به سوی شهر خود برگردیم."

سپس سایر افراد بنی هاشم در تعقیب گفتار حضرت ابوالفضل در همین زمینه سخنانی گفتند که امام نگاهی به فرزندان عقیل کرد و چنین گفت: "کشته شدن مسلم برای شما بس است، من به شما اجازه دادم بروید."

آنان در پاسخ امام چنین گفتند: در این صورت اگر از ما سووال شود که چرا دست از مولا و پیشوای خود برداشتید چه بگوییم؟ نه، به خدا سوگند! هیچگاه چنین کاری را انجام نخواهیم داد بلکه ثروت و جان و فرزندانمان را فدای راه تو کرده و تا آخرین مرحله در رکاب تو جنگ خواهیم کرد.

یکی دیگر از این سخنگویان، "مسلم بن عوسجه" بود که چنین گفت: ما چگونه دست از یاری تو برداریم؟ در این صورت در پیشگاه خدا چه عذری خواهیم داشت ؟ به خدا سوگند! من از تو جدا نمی گردم تا با نیزه خود سینه دشمنان تو را بشکافم و تا شمشیر در دست من است با آنان بجنگم و اگر هیچ سلاحی نداشتم با سنگ و کلوخ به جنگشان می روم تا جان به جان آفرین تسلیم کنم.

آنگاه که حسین بن علی (ع) این عکس العمل متقابل را از افراد بنی هاشم و صحابه و یارانش دید و آن کلمات و جملاتی که دلیل بر آگاهی و احساس مسوولیت و وفاداری آنان نسبت به مقام امامت است به سمع آن حضرت رسید، ضمن اینکه آنان را با این جمله دعا می کرد "خدا به همه شما پاداش نیک عنایت کند". به طور قاطعانه و صریح چنین فرمود: "من فردا کشته خواهم شد و همه شما و حتی قاسم و عبدالله شیرخوار نیز با من کشته خواهند شد."

همه یاران آن حضرت با شنیدن این بیان یک صدا چنین گفتند: ما نیز به خدای بزرگ سپاسگزاریم که به وسیله یاری تو به ما کرامت و با کشته شدن در رکاب تو بر ما عزت و شرافت بخشید، ای فرزند پیامبر! آیا ما نباید خشنود باشیم از اینکه در بهشت با تو هستیم.

* شعر امام حسین (ع) و وصیت آن حضرت به خواهران و همسرانش در شب عاشورا

از امام سجاد (ع) نقل شده است: در شب عاشورا پدرم در میان خیمه با چند تن از یارانش نشسته بود و "جَون" غلام ابوذر مشغول اصلاح شمشیر امام(ع) بود آن حضرت به این اشعار مترنم و متمثل شد:

"ای دنیا! اف بر دوستی تو که صبحگاهان و عصرگاهان چقدر از دوستان و خواهانت را به کشتن می دهی که به عوض قناعت نورزی و همانا کارها به خدای بزرگ محول است و هر زنده ای سالک این راه."

امام سجاد (ع) می فرماید: من از این اشعار به هدف امام(ع) که خبر مرگ و اعلان شهادت بود پی بردم و چشمانم پر از اشک شد اما از گریه خودداری کردم، اما عمه ام زینب که در کنار بستر من نشسته بود با شنیدن این اشعار و با متفرق شدن یاران امام، خود را به خیمه آن حضرت رسانید و گفت: وای بر من! ای کاش مرده بودم و چنین روزی را نمی دیدم ، ای یادگار گذشتگانم و ای پناهگاه بازماندگانم گویا همه عزیزانم را امروز از دست داده ام که این پیشامد، مصیبت پدرم علی و مادرم زهرا و برادرم حسن(ع) را زنده کرد.

امام حسین(ع) به زینب کبری تسلی داده و به صبر و شکیبایی توصیه کرد و چنین گفت:"خواهر! راه صبر و شکیبایی را در پیش بگیر و بدان که همه مردم دنیا می میرند و آنانکه در آسمان ها هستند زنده نمی مانند، همه موجودات از بین رفتنی هستند مگر خدای بزرگ که دنیا را با قدرت خویش آفریده است و همه مردم را مبعوث و زنده خواهد کرد و اوست خدای یکتا. پدر و مادرم و برادرم حسن بهتر از من بودند که همه به جهان دیگر شتافتند و من و آنان و همه مسلمانان باید از رسول خدا پیروی کنیم که او نیز به جهان بقا شتافت."

سپس فرمود: "خواهرم ام کلثوم! فاطمه! رباب! پس از مرگ من گریبان چاک نکنید و صورت خود را نخراشید و سخنی که از شما شایسته نیست بر زبان نرانید.

امروز نهم محرم، روز تاسوعاست، روزی بی سپیده و بی نور، آن هنگام که اسطوره حریت و مردانگی همچنان در میان نامردمان خناس سرفراز پشت به پشت برادر می ماند.

اینک گوشه گوشه این وادی پربلا تفسیرگر خالص ترین عشق ها و کاملترین دلدادگی هاست.

همه تشنه ایم، تشنه دست برادر، برادر که نه، عمو ، پرچمدار، پیشقراول و والاترین سردار ، دلیرترین مردان و مردی از سلاله نیکان که نماد عینی و بی مثال از مردانگی، عشق و آزادگی است.

او که با دستانی بریده و مشکی به دندان، بزرگی و ایثار را به همه تاریخ نثار کرد و مفهوم زندگی با عشق را به همه آموخت.

لحظات، تاب نظاره آن روز را نداشت که علمدار کربلا خود با جانی تشنه، روحی آزرده از تشنگی امام و کودکان معصومش با مشک به دندان و دستانی که دیگر نیست بیرق حسینی را به اهتزاز درآورد و سینه اش سپرتیرهای زهرآگین نامردمان شد.

چه ناگوار و دشوار است لحظه ای که این ابرمرد تاریخ از اسب بر زمین فرو می افتد و کمر برادر را در سوگ خود خمیده می کند.

محرم حریم عشق است، عشقی که به واسطه خون شهدای کربلا تقدس یافته و امروز بعد از قرنها همچنان عین قداست و انسانیت است.

اما تاسوعا روزی دیگر است که تا نباشد، عاشورایی نیست بی ریاترین و ناب ترین روز تاریخ که در آن خالص ترین انسانها، دلاورمردی از تبار علی (ع) و تشنه لب سقایی که با خون خود ارزشهای انسانی را مفهومی عمیق و جاودانه می بخشد.

تاسوعا بزرگداشت شجاعت، مردانگی، دلاوری،ایثار،ادب و جوانمردی در پیشگاه سرور جوانان بهشت است.

در واقع تا تاسوعا را نفهمی، عاشورا در نمی یابی و در سرگردانی و حیرت می مانی.

تاسوعا روز باب الحوائج حضرت اباالفضل العباس (س) است، روزی که حریت و آزادی، نامردی و نامردمی ها را به بند حقارت کشید و برای قرنها انسانیت و ارزشهای ناب انسانی و عشق به اهل بیت (ع) را بر تاریخ ماندگار کرد.

سیه رویانی که آن روز راه و آب بر کاروان حسینی بستند و سقای کربلا را در زیر تیغ های نامردی و نامردمی خود بر فرات نیلگون غرق درخون کردند تا بیرق ایمان را بر زمین و علمدار کربلا را بر خاک بیندازند، نمی دانستند که خود بر خاک سیه روزی و رسوایی ابدی خواهند نشست.

آن روز که سرو باغ ایمان، خود تشنه لب، مشک بر دندان و بی دست، آب بر خیمه ها می برد، این دیوسیرتان تصور کردند با فروانداختن علمدار حسین، ایمان را خواهند شکست اما خود شکستند و سیه رویانی شدند در تاریخ انسانیت.

آنان که در محرم خون عشق را ریختند گمان می کردند حق و ایمان را نیز به مسلخ برده اند اما آن خون امروز در پس صدها سال همچنان یادگار عشق و شرافت است و زنده مانده و تا ابد خواهد ماند.

امروز تاسوعای حسینی (ع) است روزی که عشق به ایمان، عشق به حسین، عشق به برادر جلوه ای دیگر یافت و سردار قهرمان امام بر لب فرات تشنه لب اما سیراب از عشق الهی با بدنی پر از نیزه های کین دژخیم افتاد و قامت حیدری اش در دیده ظاهربینان دوتا شد.

اما دژخیم ندانست اگر پسر علی بر زمین افتاد، علم عشق او همیشه تا دنیا دنیا است بر جا و استوارتر می ماند.

چنانکه اینک بعد از هزاران سال علم حسینی آن سرو رشید بنی هاشم به دست جوانانی که از او الگو گرفته اند در گوشه گوشه شهرها و روستاها این سرزمین برافراشته شده و می شود.

جوانان این سرزمین امروز بیش از همیشه این عشق را در وجود خود جلوه گر می یابند.

این اسوه عشق و مردانگی امروز مظهر ارزشهای والای انسانی و عشق به سلاله ناب محمدی (ص) است و همگان از پیر و جوان دل در گرو عشق او دارند و به هر بهانه ای به او متوسل می شوند همو که بر دریای آب تشنه لب شهید شد.

امروز عشق به سیدالشهدا(ع) و علمدار او با گوشت و پوست تک تک آزادگان دنیا آمیخته شده و در واقع جان مردم این خاک از تولد با عشق حسین (ع) و پرچمدار او سرشته می شود و هرگز فراموشی را برنمی تابد.

گزارش: فاطمه یوسفی

گزارش:‌ علیرضا حسن زاده خبرنگار ایرنا

ماه محرم ، ماه پیروزی خون بر شمشیر و ماه سراسر حزن و اندوه، سالروز شهادت حضرت سید الشهدا (ع) و یاران فداکارش می باشد آنان که با رشادتهای خود برای احیا‌ و اعتلای ارزشهای اسلامی حماسه ای بزرگ و جاودانه آفریدند.

محرم یادآور حماسه است و دلیرمردی، حماسه ای که رشادت و مردانگی در دفاع از اسلام را معنای دوباره بخشید، معنایی به ژرفای مردانگی در مقابل نامردمی.

بار دیگر با آمدن محرم نگاه شیعیان و ارادتمندان اهل بیت (ع) را غم فرا گرفته و از غم شهادت سرور و سالار شهیدان جهان بغض سوزانی در گلویشان شکسته و عطر یاد و نام آن حضرت روح و جانشان را در بر گرفته است.

از مهر حسین (ع) در دلهای مسلمانان و شیعیان حرارتی بر پاست که تا انتهای جهان سردشدنی نیست.

آری بار دیگر اردوی محرم در دلهای مسلمانان و شیعیان جهان خیمه عزا و ماتم بر پا کرده و دلهای آنان حرم و بارگاه عزای سید الشهدا (ع) و 72 آلاله نستوه و سروقامتان ارزش آفرین و بیداردل شده است.

پرسیدم ازحلال ماه، چرا قامتت خم است ؟ آهی کشید و گفت: که ماه محرم است. گفتم: که چیست محرم ؟ با ناله گفت: ماه عزای اشرف اولاد آدم است.

حضرت سید الشهدا (ع) با خون خود حماسه ای جاودان آفرید که از دل آن شهدایی سر برآوردند که با خون پاکشان همه خوبیها رنگ ابدی به خود گرفت.

خوبیهایی به وسعت رشادت،‌ مردانگی و عشق به سعادت و کمال انسانها و آزادگان و بیداردلان جهان.

مهر حسین (ع) گرما می دهد و عشق مهدی (عج) ‌تحرک می بخشد آری شهادت و انتظار واژه های بسیار با ارزشی هستند که با عشق شیعیان به اهل بیت (ع) عجین شده اند.

کربلا حقیقتی است به وسعت تاریخ حقیقتی به گستره مردانگی و شهامت،‌ حقیقتی که با خون سید الشهدا (ع)‌ و یاران فداکارش رنگ شهادت به خود گرفته است و از خود گذشتگی در راه اعتلای ارزشهای اسلامی است.

ارزشهایی که نامردمان تاریخ قصد کم رنگ کردن و به انحراف کشاندنشان را دارند.

باز این چه شورش است که در خلق عالم است، باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است.

محرم ماه بیدارگری و عزت آفرینی و سلحشوری برای اعتلای ارزشهای اسلامی است، ماه تجدید خاطره رشادتهای سرور و سالار شهیدان جهان حضرت اباعبدالله الحسین (ع) و اصحاب فداکارش است، آنان که براستی مصداق بارز آگاهی، ایمان، شجاعت و فداکاری بودند.

هرسال با فرا رسیدن ایام محرم گرد حزن و اندوه فضای جامعه اسلامی را پر می کند، اندوه شهادت آن قافله سالاران عشق و مردانگی، آنان که تا دنیا باقی است سر منشاء بیداری و ظلم ستیزی هستند.

آب می گوید حسین، بی تاب می گوید حسین، از سر شب تا سحر مهتاب می گوید حسین.

دیده می گوید حسین، نادیده می گوید حسین، هر کجا باشد دلی غمدیده می گوید حسین.

یار می گوید حسین ، دلدار می گوید حسین، روز و شب هر دیده بیدار می گوید حسین.

با آمدن ماه محرم بار دیگر خیمه های عزا و ماتم عزاداری حضرت سید الشهدا (ع) بر پا می شود و ارادتمندان خاندان عصمت و طهارت (ع) لباسهای سیاه بر تن کرده و با برپایی مراسم سوگواری برگی دیگر بر دفتر ارادت خود به امام حسین (ع) و یارانشان را می افزایند.

آنان که از کودکی عشق به سرور و سالار شهیدان جهان با وجودشان عجین شده است و از کودکی با عشق حضرت سید الشهدا (ع) بزرگ شده اند.

مرا با عشق عترت زاده مادر، مرا شیر محبت داده مادر

نباشد لنگ در محشر کمیتم، که من از دوستان اهلبیتم

من غم مهر حسین با شیر از مادر گرفتم، روز اول کامدم دستور تا آخر گرفتم.

محرم یکی از ماههای حرام است و علت نام گذاری این ماه به نام محرم الحرام آن است که جنگ در آن تحریم شده و پیش از اسلام نیز عرب ، جنگ را در این ماه کنار می گذاشت.

حضرت علی ابن موسی الرضا (ع) در باره ماه محرم فرمودند:‌ در جاهلیت، حرمت این ماه نگاه داشته می شد و در آن نمی جنگیدند ولی در این ماه، خونهای ما را ریختند و حرمت ما را شکستند و فرزندان و زنان ما را اسیر کردند و خیمه ها را آتش زدند و غارت کردند و حرمت پیامبر را درباره ذریه اش رعایت نکردند.

حضرت امام رضا (ع) در روایت دیگری فرمودند:‌ وقتی محرم فرا می رسید، پدرم خندان دیده نمی شد و حزن و اندوه ، تا پایان دهه اول بر او غالب بود و روز عاشورا، روز حزن و مصیبت و گریه ایشان بود.

روایت دیگری از حضرت ثامن الحجج (ع) نقل شده است که فرمودند:‌ کسی که عاشورا، روز مصیبت و اندوه و گریه اش باشد، خداوند، قیامت را روز شادی و سرور او قرار خواهد داد. البته منظور، عزاداری با نیت پاک و خالص است.

صفا و مروه دیده ام، گرد حرم دویده ام، هیچ کجا برای من، کرب و بلا نمی شود

کسی که گشت گرد تو ، گرد گنه نمی رود، پیرو خط کربلا، اهل خطا نمی شود

ای بدن تو غرق خون، وی سر و رویت لاله گون، باچه خضاب کرده ای، خون که حنا نمی شود.

دانشمندان با بررسی های دقیق علمی قصد دارند تا گرینویچ (GMT) بعنوان مبدا سنجش زمانی را کنار گذارده و ساعت اتمی را جایگزین آن نمایند.

خبرگزاری فرانسه روز پنجشنبه با اعلام این خبر افزود: هم اکنون پنجاه کارشناس برای بررسی این مسئله در نشستی دو روزه در انگلیس گرد هم آمده اند.

مبدا زمانی "گرینویچ" که بر نصف النهار صفر درجه قرار دارد با افق نیمروزی خورشید سنجیده می شود.

این مبدا زمانی به مدت 120 سال بعنوان معیار سنجش زمان بکار گرفته شد تا آنکه در سال 1972 دانشمندان تلاش کردند تا واحد زمانی " زمان هماهنگ جهانی" (UTC) را جایگزین GMT کنند که به مرور زمان باز گرینویچ بعنوان مبدا اصلی سنجش زمان مورد استفاده قرار گرفت.

در کنفرانس واشنگتن در سال 1878 تصمیم گرفته شد تا " گرینویچ مین تایم" بعنوان مبدا سنجش زمان برگزیده شود.

این درحالی بود که رقیب اصلی درا ین زمینه فرانسه، تلاش کرد تا مبدا زمانی را پاریس تحت نام " پاریس مین تایم" قرار دهد.

بنابراین گزارش سنجش زمان بر اساس ساعت اتمی متکی به چهارصد ساعت اتمی است که در آزمایشگاه های سراسر جهان مستقر بوده و زمان را با سرعت چرخش زمین محاسبه و خود را تنظیم می کنند.

قرار است دانشمندان در ژانویه سال 2012 در شهر "ژنو" سوییس در خصوص تغییر معیار سنجش زمان به ساعت اتمی، علی رغم مخالفت انگلیس دراین خصوص، نظر داده و آنرا به رای گذارند.

روزی که امام راحل حسین فهمیده ، نوجوان سیزده ساله را رهبرنامیدند، نشان دادند که نوجوانان در جثه کوچک اما قلب بزرگ خود توانمندیهایی را ذخیره دارند که در موارد خاص شکوفا می شود وشجاعت، جسارت و صداقت اعمال و افکار این قشر از جامعه می تواند سبب ساز حوادثی تاریخی و سرنوشت ساز شود.                                                                                                                                                                                                          

محمدحسین فهمیده در اول اردیبهشت 1346 در خانواده ای مذهبی در شهر قم دیده به جهان گشود و دوران ابتدایی را در همان شهر با نمرات عالی به پایان رساند و دوره راهنمایی را به دلیل انتقال به کرج در این شهر سپری کرد.

وی از دید دوستان و اطرافیانش نوجوانی مهربان، شجاع و کوشا بود و نمازش را با توجه به اینکه هنوز مکلف نشده بود، می خواند و احترام ویژه ای به والدینش می گذاشت و خود را موظف به اجرای فرامین امام (ره) می دانست و می گفت:"امام هر چه اراده کند، همان را انجام خواهم داد و من تسلیم او هستم."

با اوج گیری قیام ملت ایران علیه رژیم پهلوی، محمد حسین نیز با وجود سن کم، در فعالیت‏های مذهبی شرکت می‏جست.

در پی پیروزی انقلاب اسلامی و با تشکیل بسیج به فرمان امام خمینی (ره)، وی نیز عاشقانه به صف بسیجیان جان بر کف پیوست.

با بروز برخی اغتشاشات توسط منافقین کوردل در کردستان، محمد حسین عازم آنجا شد، اما چون سنش کم بود، او را بازگرداندند. اندیشه و تفکر او در کلاس درس نمی گنجید پس تصمیم گرفت با شرکت در آموزش‏های رزمی در تابستان، آمادگی کامل جسمی و رزمی نیز پیدا کرد.

با شروع جنگ تحمیلی، خود را به جبهه‏های جنوب رساند و توانست تا خط مقدم جبهه پیش برود. با یورش عراقی ها به خرمشهر، سنگر آنها محاصره و او توانست رزمنده ای زخمی را به پشت خط انتقال دهد.

وی در راه بازگشت، با مشاهده تانک های عراقی که در حال پیشروی بودند و قصد محاصره و قتل عام نیروهای خودی را داشتند، با بستن نارنجک به دور کمرش، به طرف تانک ها حرکت و در اثر اصابت تیر به پایش، به شدت مجروح شد اما بدون کوچکترین تردیدی به مثابه پرنده ای سبکبال، خود را به تانک پیشرو رساند و آن را منفجر ساخت. با انفجار این تانک بعثی ها وحشت زده عقب نشینی کردند.

بدین ترتیب با شکستن حلقه محاصره دشمن و رسیدن نیروهای کمکی، آن منطقه از وجود متجاوزان پاکسازی شد. پس از این واقعه صدای جمهوری اسلامی ایران، ضمن قطع برنامه های عادی خود، شهادت این نوجوانی سیزده ساله را اعلام کرد.

امام خمینی (ره) به مناسبت شهادت این نوجوان سیزده ساله در پیام تسلیتی فرمودند:"رهبر ما آن طفل سیزده ساله ای است که با قلب کوچک خود که ارزشش از صدها زبان و قلم بزرگ تر است، با نارنجک، خود را زیر تانک دشمن انداخت و آن را منهدم نمود و خود نیز شربت شهادت نوشید."

آیت الله خامنه ای مقام معظم رهبری در وصف رشادت های شهید فهمیده می فرمایند: "زنده نگه داشتن یاد حادثه شهادت دانش آموز بسیجی، شهید فهمیده از اصالت های دفاع مقدس می باشد".

هشتم آبان به مناسبت شهادت حسین فهمیده روز نوجوان نام گرفت تا ضمن بزرگداشت یاد و خاطره رشادت های آن دلاورمرد کوچک، با نگاهی دقیق تر به مقوله نوجوان و دوره نوجوانی نگریسته شود چراکه نوجوانان به عنوان آینده سازان، نقشی اساسی در میزان پیشرفت هر جامعه ای ایفا می کند.

نوجوانی برهه ای حساس در زندگی هر فرد و حد فاصل میان کودکی و بزرگسالی می باشد. روانشناسان، نوجوانی را دوره انتقال از وابستگی های کودکانه به استقلال و مسئولیت پذیری در جوانی و بزرگسالی می دانند.

نقش والدین نیز در این برهه حساس از زندگی بسیار مهم و تعیین کننده است، آنها می بایست ضمن حمایت و راهنمایی نوجوان، وی را به عنوان یک فرد دارای شخصیت مستقل در خانواده بپذیرند و در امور مختلف، نظر او را جویا شده و با وی مشورت کنند.

این روز بهانه ای است تا نوجوانان این مرز و بوم بتوانند ضمن الگو قرار دادن حسین فهمیده و دیگر بزرگان این سرزمین، این دوره پر تنش را به سلامت پشت سر گذاشته و به عنوان یک جوان با انگیزه به یک عضو موثر اجتماع تبدیل شوند.

گزارش: ایرنا

نقد به معنی جدا کردن سره از ناسره و در ادبیات، ظاهر ساختن عیوب یا محاسن کلام و در اصطلاح اجتماعی، بررسی رفتارهای انسانی برای شناسایی نقاط ضعف و قوت افراد یا جامعه با هدف برطرف کردن ضعف ها و توسعه قوت ها است.

پیشرفت علوم طبیعی نیز با شک کردن، نقد کردن و سپس تغییر اصول یا تئوری های علمی ممکن می شود حتی در همین زمینه نیز در طول تاریخ مقاومت در برابر زیر سوال بردن اصول علمی که سال ها بکار رفته دیده می شود اما دانشمندان با همین روش نقد و انتقاد توانسته اند تغییر و در نتیجه پیشرفت در علم ایجاد کنند.
انتقاد و انتقاد پذیری به معنی حرکت از وضع موجود به وضع مطلوب است. این هم درباره فرد و هم درباره جامعه و نیز در دنیای علوم طبیعی، صدق می کند.
انتقاد با حفظ شرایط گفته شده، جسارت نقاد در بکارگیری عقل در پرسشگری را نشان می دهد.
از دیدگاه هـای مدیریتی امروزه انتقاد یـکی از شیـوه های کار آمد مدیریتی است.
این آموزه بویژه در زمینه کشورداری و علم سیاست چه دینی و چه غیر دینی همواره مورد تاکید قرار گرفته است.
" به چهره چاپلوس خاک بپاش" این توصیه پیامبر اسلام (ص) به نحوی زیرکانه بیان شده که می توان آن را برای هر فرد در هر جامعه ای، هر دولتی در هر نظام حکومتی و البته برای تمام زمان ها بکار برد.
فرمایشات مولا علی (ع ) در نهج البلاغه برای بشر در تمام دوران بویژه جامعه اسلامی ما بهترین و کامل ترین دستورالعمل است. در زمان حکومت ایشان " عدالت" که آرزوی همیشگی بشر است به کامل ترین شکلی که می توان برای یک حکومت در روی زمین تصور کرد به جلوه درآمد.
علی ابن ابی طالب می فرماید: غریزه مؤمن نصیحت و خیرخواهی است.(خطبه 83 نهج البلاغه).
این نماد عدل الهی روی زمین، خطاب به مالک اشتر تاکید کرده است: به پرهیزگاران و راست گویان بپیوند، سپس، از آنان بخواه که تو را فراوان نستایند و به باطلی که مرتکب آن نشده ‏ای، شادمانت ندارند، زیرا ستایش آمیخته به تملق، سبب خودپسندی شود و آدمی را به سرکشی وادارد. (خطبه 53 نهج البلاغه).

کـارشناسان علـوم مدیریتی معتقدند از آسـیب های رایجی که می تواند هر مجموعه را تهدیـد کند ، کم توجهی و بی اعتنایی به نظریات عمومی و در یک کـلام بستن فضای انتقاد است. یکی از خصوصیت مدیران موفق گـرایش به مشـارکت طلبی اسـت.
به گفته ی آنان ، در سیاست و جامعه، راه رشد و توسعه در آزادی، انتقاد و عرضه پیشنهاد ها و راه حل ها و حل مسائل و ایجاد تغییر براساس آنها است که دموکراسـی امکان آنرا فـراهم می کند و سیاست های دولت همچون فرضیاتی تلقی می شود که باید مداوم در معرض کنترل و اصلاح قرار گیرند. سیاست گذاری ذاتا متضمن تبعات پیش بینی نشده است و هر چه انتقاد و پیش بینی در باره آن بیـشـتر اسـت امـکـان توفـیق آن بیشتر است .
از دیدگاه این کارشناسان، جامعه باز جـامعه ای است که در آن سیاست های دولت برحسب انتقادات مستمر تعدیل و دگـرگـون شـود که این امر مستلزم وجود مخالفان سازمان یافته و امکان انتقال مسالمت آمیز قـدرت دولـتی از گـروهـی به گـروهـی دیـگـر اسـت.

به هر حال توجه به نقد و نقاد، اگرچه موجـب کاهش سرعت انجام امور می شود اما پایداری نظام حکومتی و جامعه را به دنبال دارد.

* شرایط انتقاد
آگاهی و تسلط کافی برموضـوعات مـورد انتقاد و توجه به زمان و مکان مناسب برای این کار الزامی است.
اما شرطی که بر آن بسیار تاکید می شود، هدف از انتقاد است. نقد زمانی قابل پذیرش و اثر گذار است که هدف ناقد اصـلاح و رشد باشد .

* نقد و نقد پذیری در کلام بنیانگذار جمهوری اسلامی و رهبر نظام اسلامی ایران
حضرت امام (ره ) می فرمایند:
انتقاد سازنده معنایش مخالفت نبوده و تشکل جدید مفهومش اختلاف نیست . انتقاد بجا و سازنده، باعث رشد جامعه می شود... هیچ کس نباید خود را مبرای از انتقاد ببیند. البته انتقاد، غیر از برخورد خطی و جریانی است. اگر در این نظام، کسی یا گروهی، خدای ناکرده بی جهت در فکر حذف یا تخریب دیگران برآید و مصلحت جناح و خط خود را بر مصلحت انقلاب مقدم بدارد حتما پیش از آن که به رقیب یا رقبای خود ضربه بزند به اسلام و انقلاب لطمه وارد کرده است.
ایشان همچنین می فرمایند :
در جمهوری اسلامی همه باید با انتقادها و طرح اشکال ها راه را برای سعادت جامعه باز کنند.
مقام معظم رهبری نیز در این ارتباط می فرمایند :
به هیچ وجه انتقاد کردن را مخالفت و ضدیت نمی‏دانیم اما انتقاد باید در چارچوب اصول باشد و -اگر این باشد- این اصلاً یک مخالفت مضری نیست. چارچوب اصول، اصول انقلاب است. اصول انقلاب هم سلیقه‏ای نیست."
در فراز دیگری از سخنان رهبر انقلاب‌ اسلامی آمده است : "من با مناظره، معارضه، گفت و گو و انتقاد مخالفتی ندارم اما سعی کنید این در چارچوب‏های درست شرعی و دینی انجام بگیرد. نباید منتهی بشود به دشمنی و ایجاد نقار - مردم از فضای تخریب خوششان نمی‏آید."

* وضع موجود
برخی سیاسیون و ارباب رسانه ها این روزها بیش از هر زمان دیگر موضوع نقد و انتقاد سازنده را دست مایه عیب جویی، مخالفت و بزرگ نمایی اشتباه های رقیب ساخته اند و ظاهرا معنای اصلی نقد و انتقاد روشن نیست.
کلمه انتقاد از ریشه نقد کردن و در فارسی معادل آشکار و پدیدار کردن است و معنای آن در میان عامه مردم ایراد و اشکال گرفتن به گفتار و رفتار دیگران است اما در معنای علمی انتقاد، یعنی آشکار کردن و بازگو کردن زوایا و نکات مهم در یک سخن یا نوشتار یا رفتار.
به طور کلی نقد و انتقاد به سه صورت تعبیر شده است:
- بیان نقاط قوت یک موضوع و نپرداختن به اشکالات و معایب آن
- بیان نقاط ضعف یک موضوع بدون پرداختن به محاسن و جنبه های مثبت آن
- بیان نقاط قوت و ضعف یک موضوع به قصد اصلاح اشکالات و معایب آن
در یک نگاه اجمالی به جامعه ایرانی و گفت و گو با اقشار مختلف مردم و نیز بررسی رسانه ها، متوجه خواهیم شد که جامعه ما به شدت از ضعف فرهنگ نقد و نقد پذیری رنج می برد.
از یک طرف بسیاری از افراد نحوه صحیح انتقاد کردن را نمی دانند و از طرف دیگر بسیاری از افراد از پذیرش نقد و اصلاح گفتار و رفتار خود سرباز می زنند و منتقدان را مورد افترا و تهمت قرار می دهند.
این موضوع تنها در دنیای سیاست و رسانه حاکم نیست بلکه در جامعه و ارتباطات روز مره نیز ضعف فرهنگ نقدپذیری کاملا مشهود است. بسیاری از افراد اگرچه در حرف انتقاد کردن و نقدپذیری را قبول داشته و در مزیت آن فراوان سخن می گویند اما در عمل افراد کمی پیدا می شوند که نقد پذیر بوده و از نقد دیگران در جهت اصلاح امور بهره بگیرند.
بنابراین انتقاد شنیدن ذاتاً تلخ و گزنده است و نقد پذیری مستلزم این است که افراد به جایزالخطا بودن انسان باور داشته و خود را حق مطلق نپنداشته و اختمال خطا و اشتباه در گفتار و کردار خود را دور از ذهن ندانند.

* علت ضعف فرهنگ نقد پذیری در ایران چیست؟
کارشناسان معتقدند این موضوع ریشه تاریخی دارد.
دکتر "امان قرایی مقدم" استاد دانشگاه تربیت معلم تهران معتقد است، در طول تاریخ ایران اجازه نقد، نقدپذیری و نقد کردن وجود نداشته و حکومت های پادشاهی و خودکامه هرگز به مردم اجازه نقد ندادند.
قرایی مقدم در گفت و گو با خبرنگار ایرنا گفت: هرکسی در آن دوره تاریخی نقد کرد، سرش را باخت و مردم حکومت های پادشاهی و خودکامه را از آن خود نمی دانستند و از آن دفاع نمی کردند به همین دلیل اغلب حکومت ها در ایران با تهاجم خارجی از پای درآمدند.
وی خاطرنشان کرد: نقد و نقد پذیری در طول تاریخ در ایران رایج نبوده و حکومت ها همواره از نقد هراس داشتند و اجازه نقد نمی دادند.
این جامعه شناس تصریح کرد: به همین دلیل دروغ گویی و چاپلوسی در جامعه آن روز رشد کرده و جای نقد سازنده را گرفت.
قرایی مقدم ، نقد را به دو نوع سازنده و تخریب گر تقسیم کرد و اظهار داشت: نقد سازنده از سوی دوستان صورت می گیرد و نقد غیرسازنده از سوی دشمنان.
وی ادامه داد: نقد سازنده با مطالعه صورت می گیرد و منتقد تمام جوانب موضوع را سنجیده و به دور از دشمنی، تهمت و با رعایت بی طرفی و انصاف به نقد می پردازد.
استاد دانشگاه علامه گفت: نقد اگر تخریب گر باشد نیز باید بررسی شود و نباید به بهانه اینکه نقد های تخریبی مطرح می شود جلوی نقد شدن را گرفت.
قرایی مقدم افزود: در حالی که در جوامع پیشرفته نقد آزاد است، در جوامع در حال توسعه سریعا به افراد منتقد برچسب می زنند و افراد را متهم می کنند.
استاد دانشگاه تربیت معلم تهران افزود: اگر آزادی باشد، نقد سازنده امکان پذیر است و نقد در جوامع استبدادی امکان پذیر نیست.
قرایی مقدم افزود: نظام های دیکتاتوری برخلاف نظام های مردم سالار نقد پذیر نیستند.
وی با اشاره به دیدگاه اسلام در این مورد گفت: اسلام نیز می گوید اول مطالعه و بعد انتخاب کنید و براین اساس اسلام مطالعه، بررسی و نقد را تشویق کرده است.
این جامعه شناس بابیان اینکه نقد از بعد سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و روحی و روانی اثاری به همراه دارد گفت: از بعد سیاسی اگر نقد مورد توجه مسوولان سیاسی قرار گیرد، رضایت مردم حاصل می شود و شورش و آشوب های سیاسی رخ نمی دهد.
قرایی مقدم اظهار داشت: در بعد فرهنگی نیز نقد پذیری موجب تثبیت و نهادینه شدن انتقاد در جامعه می شود.
وی با اشاره به بعد اقتصادی و اجتماعی نقد پذیری گفت: نقد سازنده جامعه را پویا و متحول ساخته و موجب سازندگی، توسعه یافتگی و پیشرفت جوامع می شود.
بنابراین جامعه نقاد، جامعه ای پویا و خلاق است که در آن آزادی اندیشه و بیان به عنوان یکی از ارزش های مهم جامعه پاس داشته می شود و جامعه ای که نقد و نقادی در آن واژه ای غریب و بیگانه تصور شود، جامعه ای مرده و راکد محسوب می شود.
نکته دیگر آنکه رسانه ها به عنوان رکن چهارم دموکراسی و به عنوان چشم ملت نقش مهمی در تقویت فرهنگ نقد پذیری دارند که می توانند به دور از جنجال، هیاهو و افترا و اتهام به نقادی در امور مختلف پرداخته و با نظارت بر مسوولان و نقد عملکرد اصحاب قدرت مانع سوء استفاده از قدرت شوند.

گزارش: ایرنا

پنجاه و سه سال پیش، جعبه ای جادویی به نام تلویزیون با افتتاح نخستین فرستنده، با گام های محکم رسانه ای خود میهمان خانه های ایرانیان شد و با زنده کردن تاریخ اساطیری ایران باستان، نام جام جم را برای همیشه در عرصه ارتباطات اجتماعی کشورمان با خود همراه کرد.

ثانیه ها در انتظار لحظه ای بودند تا چشمان منتظر به روی جعبه ای جادویی گشوده شود، میهمانی ناخوانده، ساکن اما پرتحرک، ساکت اما پر هیاهو؛ بالاخره در ساعت پنج بعد از ظهر، روز یازدهم مهر سال 1337 هجری خورشیدی، انتظار به پایان رسید و نخستین فرستنده تلویزیونی ایران آغاز به کار کرد و پخش برنامه ها به صورت زنده از ساعت 18 تا 22 شروع شد.
امواجی که به تدبیر و با اندیشه فردی به نام کازرونی در سال 1335 هجری شمسی شکل گرفت، اما از آنجا که تولید تصویر، آن هم به صورت چند ساعت در روز، کار چندان ساده‌ای نبود و نیازمند سرمایه خصوصی و هنگفتی بود. این طرح در مراحل اولیه رد شد و بعد ها شخصی به نام حبیب ­الله ثابت پاسال، سرمایه‌دار بخش خصوصی، تأسیس یک فرستنده تلویزیونی را به دولت وقت پیشنهاد داد و دولت نیز پیشنهاد او را پذیرفت و برای آن که کار جنبه قانونی داشته باشد، پیشنهاد را به مجلس شورای ملی تقدیم کرد. مجلس در تیرماه 1337 ماده­ای با چهار تبصره را به تصویب رساند که بر اساس آن به دولت اجازه داده می شد، یک فرستنده تلویزیونی با کلیه ابزار فنی آن را به تشخیص وزارت پست و تلگراف و تلفن در تهران راه اندازی کند و به منظور حمایت از آن تا پنج سال آن را از پرداخت مالیات معاف کرد، ضمنا تصویب کرد که کلیه برنامه­های این فرستنده بایستی از مقررات اداره کل انتشارات پیروی کند. در آن زمان این فرستنده "تلویزیون ایران" نام گرفت.
پس از افتتاح فرستنده در یازدهم مهر 1337 تا یکسال بعد ساعات پخش برنامه ها به پنج ساعت افزایش یافت و در سال 1340 هجری شمسی به دلیل اداره خصوصی این فرستنده، اندیشه دیگری برای گسترش آن تقویت شد که به موجب آن فرستنده ای در آبادان و اهواز آغاز به کار کرد.
پنج سال پس از شروع به کار فرستنده تلویزیونی ایران در سال 1342، دست اندرکاران با توجه به پیشرفت روز افزون فناوری های نوین در این زمینه تصمیم گرفتند گام های پیشرفت در این عرصه را هر چه سریعتر بپمایند و بنابراین دولت با خرید تلویزیون ایران از ثابت پاسال گام پیش نهاد و زمینه تاسیس تلویزیون دولتی را فراهم و با راه اندازی آن، تلویزیون در ایران از ساختار یک شرکت خصوصی به شرکت سهامی تلویزیون ایران تبدیل شد.
در آبان ماه سال 1345 تلویزیون ملی ایران به عنوان تلویزیون دولتی با امکانات یک استودیو، سه دوربین و دو دستگاه ضبط مغناطیسی فعالیت خود را ابتدا به صورت آزمایشی و در سال 1346 به صورت رسمی آغازکرد. این فرستنده با روزی سه ساعت و با قدرت 12کیلووات در دو کانال یک ودو برنامه های خود را پخش می کرد. بعدها در سال 1355 دو شبکه آموزشی زیر نظر وزارت آموزش و پرورش و یک کانال بین المللی، که تمام برنامه هایش را به زبان انگلیسی پخش می شد، فعالیت خود را آغاز کردند.
بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، این سازمان باعنوان "صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران" تغییر نام داد و هر روز بر فعالیت ‏های آن در زمینه افزایش فرستنده، شبکه‏های رادیویی و تلویزیونی در تهران، شهرستان‏ ها و سطح جهانی افزایش یافت.
امروزه این سازمان با تاسیس 30 مرکز در استان و شهرستان ‏های مختلف ایران، نزدیک به بیست شبکه سراسری رادیویی و تلویزیونی و بیش از پانزده دفتر منطقه‏ای در کشورهای مختلف جهان، نقش رسانه ای مهمی را در سطح و گستره ملی در ایران اسلامی برعهده دارد.
با گذشت بیش از نیم قرن از تاسیس این جعبه جادویی هنوز صدای آن، طنین انداز خانه هاست و مخاطبان همچنان چشم به آن دوخته اند و این مسئله مسئولیت و رسالت سنگینی را بر دوش دست اندرکاران و مسئولین این رسانه ملی می گذارد. تا با به روز رسانی امکانات سخت افزاری و نرم افزاری، نیاز مخاطبان فعال خود را تامین و در راه توسعه و پیشرفت ایران اسلامی همگام با سایر ارگان ها و نهادها کوشا باشند.