صدای ربنا که از گلدسته های مسجد تمام فضای شهر را عطر آگین کرده بود همراه با بوی آش رشته و حلیم و زولبیا و بامیه ، شوق و اشتیاق را برای نشستن بر سفره افطار دو چندان می کند.

بار دیگر ضیافتی برپا شده است و مؤمنان بر سر سفره رحمت الهی حاضر می شوند و این فرصتی است برای صیقل دل از زنگار گناه و پیوستن به دریای رحمت الهی.
در نیمه های شب تک چراغی در هر خانه ، اما چلچراغی در دل ها روشن می شود ، نجوای مناجات و رایحه سحرانگیز صلوات و تسبیح فضا را ملکوتی و معطر می کند.
آری باز هم ماه رمضان بر دوستانش اقبال نموده است، ماهی که آلودگی ها را می شوید و می سوزاند توبه دل های خطاکاران و گرسنگی بندگان در این ایام مبارک رحمت الهی را جلب می کند.
اگر خواستار آن هستیم که از سفره پر بهره این ماه بهتر و بیشتر برخوردار شویم باید روح و روان را در چشمه زلال روزه بشوییم و نفس اماره را در بند کشیم.
ماه مبارک رمضان در دستورات اسلامی و مکتب قرآن یک دوره آموزشی ، تربیتی و هدیه ای آسمانی به حساب می آید، آدمی در چنین اوقاتی بیش از ماههای دیگر ملتزم و مقید می گردد که با خدای خویش راز و نیاز کند، عبادات را اعم از واجبات و مستحبات جدی تر انجام دهد، با قرآن انس گیرد و بدین گونه روح خود را با کلام حق صفا دهد.
روزه دار رابطه اش را در این ماه با افراد جامعه به خصوص محرومان و رنج دیدگان قوی تر می نماید و برای رفع گرفتاری های اقشار کم بضاعت با کوشش افزون تری گام بر می دارد.
رمضان درهای باغ مغفرت و معرفت را سحر تا سحر می گشاید تا ساکنان حریم خلوت دل، افطار تا افطار ، روزه در آن بگشایند و دیده به روی دوست گشایند که اهل دل را یک چنین درخت روزه ای در پایان ماه به برگ و ثمر می نشیند ، شجره طوبایی که حاصل پالایش خاک وجود از ذره های تعلق و تعین جز اوست.
در واقع روزه دار راستین هم فاصله بین خود و خدا را کم می کند و هم فاصله ها و تضادها و شکاف های اجتماعی را از بین می برد، او برای تفاهم، اتحاد و انسجام بین مؤمنان لحظه ای آرام نمی گیرد.
بین قلب ها پیوند و اخوت برقرار می سازد ، هم از نفس خویش آلودگی ها را دور می سازد و هم همت به خرج می دهد که ناگواری های اجتماعی زایل گردند و به جای آن تفاهم، مودت، صمیمیت و هم دردی و دل سوزی متقابل جایگزین شود.
روزه دار این گونه خود را به تقوا و پارسایی نزدیک می کند و کسی که پرهیزگاری را در تمامی ابعاد به کار گیرد نزد خداوند از کرامتی ویژه بهره مند است.
در سرای آخرت برای خود جایگاه ویژه و شایسته در نظر گرفته و نیز به برکت این خویشتن داری و خوش نیتی نوعی فراست و فرزانگی را به دست می آورد و از سرچشمه فیوضات ربانی جرعه های جاوید می نوشد.
در ضیافت پروردگار نشانی از تشریفات اهل دنیا دیده نمی شود ، قشربندی های متداول اجتماعی در این فراخوانی ملکوتی مشاهده نمی گردد، همه از کوچک و بزرگ، زن و مرد و فقیر و غنی، دعوت شده اند، از این میهمانی شمیم معنویت و نوای اجابت دعا به مشام می رسد.
شب زنده داری بر سجاده راز و نیاز از رسم های این دعوت باشکوه است اینک در بگشائید، عود بسوزانید و این همدم مبارک را در تار و پود وجود و لحظه های زندگی خود جای دهید، شاید سعادت و فضیلت دیدار این میزبان بی همتا دیگر بار نصیب نگردد.
رمضانی دیگر سرشار از فضیلت ، معنویت و جاذبه های درونی نقاب از سیمای تابان خود برداشت و زمین و زمان و دنیای اسلام را از رایحه دل آویز خود عطرآگین ساخت.
ماه نزول کتاب محکم الهی و ایامی که کرامت و شرافت و برتری آن با سایر ماههای سال قابل قیاس نمی باشد، تحمل گرسنگی و تشنگی و به دیگر سخن «صوم» به معنای تجلی تمام جلوه های آن نیست، ماه پالایش از معاصی است.
رمضان فرصت سبز فراخوان الهی است که دل های رو به آفتاب برای شرکت در حرکتی شکوهمند صلازده می شوند و بساط پرنشاط اما ساده و بی پیرایه این ضیافت پر عمق دل های اهل ایمان گسترانیده می شود.
خوانی به وسعت ملک و ملکوت ، باران رحمت الهی که شروع به ریزش می کند باید دل را از روی زمین خاکی برداشت و زیر قطره های این نشانه لطف الهی رفت، باران با طراوت می بارد تا آیینه زنگار گرفته «قلوب الناس» به صفایی دیگر نشیند و جان و روان غبار گرفته ایشان به زلال این بارش لطیف و لطف آمیز پاک و پیراسته شود.
عارفان و اهل سلوک گفته اند در این ماه دل ها را باید از اغیار شست و مهر به فناپذیری ها را سوزانید.
پس خسران بزرگی خواهد بود اگر این ایام را به غفلت و بدون منفعت از دست دهیم و در آخر کار مشاهده کنیم جز جوع و عطش و زجر چیزی نصیبمان نگردیده و در خاتمه باز همان باشیم که بودیم، همان آدم سابق با همان ویژگی های نفسانی که بر حوزه وجودمان سایه افکنده است.
پس باید دیده بصیرت را گشود و نظر در بطن و باطن این عبادت انداخت تا مراد و منظور غایی و عالیش را دریافت کنیم.
پس قدر این بوستان معنا را بدانیم و از کف با کفایت ساقی اش ساغرهای مکارم و معارف ستانیم که چون ماه رمضان به هلال نشیند و محو گردد ما نیز در حالت عارفانه خویش در محیط انوار و جذباتش که بسیار اعلاست محو شویم و چنان نگردیم که در پایان کار از سر تحسر و تغابن دست بر روی دست زنیم که ای دل غافل از قافله پاکان و سالکان راه طریقت جا ماندیم و در انبوهی از آنچه خود به خود آورده ایم مدفون شدیم.
گزارش:‌ایرنا