دانشمندان بیشترین زمان تحمل شرایط خلاء برای انسان را 40 ثانیه تخمین زده اند.
در سال 1971 سه کیهان نورد روسی فضاپیمای سایوز 11 در حال بازگشت به زمین بودند که در ارتفاع 168 کیلومتری از سطح زمین، دریچه کنترل فشار کابین دچار نقص فنی شد و برای 11 دقیقه و 40 ثانیه، فشار داخل کابین به صفر رسید.
بررسی ها مشخص کرد که فضانوردان در 30 تا 40 ثانیه اول صفر شدن فشار، به دلیل افت شـدید اکسیژن در بافت های مغز جان سپردند.
دلیل این مرگ زودهنگام نیز این بود که برای انتقال اکسیژن به بافت های مغزی می بایست اکسیژن به همراه فشار هوا باید وجود داشته باشد.
درصورتی که شرایط خلاء برای زمان محدودتری اتفاق بیفتد می توان جان سالم به در برد.
در سال 1966 یکی از مهندسان ناسا مشغول آزمایش یک لباس فضایی در اتاقک خلاء بود که ناگهان فشار اتاق به شرایط مشابه ارتفاع 36 کیلومتر و 500 متری تغییر کرد و عملا به صفر رسید.
مهندسان ناسا پس از مدت زمان 30 ثانیه واکنش نشان دادند و فشار را به حالت عادی برگرداندند اما وی پس از 12 تا 15 ثانیه از هوش رفت و 27 ثانیه بعد هنگامی که به هوش آمد آخرین مطلب به یاد مانده در ذهنش این بود که "بزاق دهانم به جوش آمده بود."
با کاهش فشار هوای خارجی، حباب های گاز در خون تشکیل می شود و درمدت زمان چند دقیقه به ریه ها آسیب می رساند.پس از آن خون درون رگ های بدن به جوش می آید چراکه در نبود فشار هوا، مایعات به سرعت تبخیر می شوند. بعد از چند ساعت گاز نیتروژن محلول در خون آزاد می شود و به شبکه عصبی انسان آسیب می زند.
در صورتی که فشار هوا ناگهان به صفر برسد هوای محبوس در ریه به اندازه ای سریع منبسط می شود که می تواند در مدت زمان چند ثانیه ریه را بترکاند.
اما اگر تحت شرایط ویژه پزشکی و به آرامی در معرض شرایط نزدیک به خلأ قرار گیرید، می توان تا یک دقیقه هم در معرض آن ماند و آسیب ندید.
گزارش: ایرنا