امروز نهم محرم، روز تاسوعاست، روزی بی سپیده و بی نور، آن هنگام که اسطوره حریت و مردانگی همچنان در میان نامردمان خناس سرفراز پشت به پشت برادر می ماند.
اینک گوشه گوشه این وادی پربلا تفسیرگر خالص ترین عشق ها و کاملترین دلدادگی هاست.
همه تشنه ایم، تشنه دست برادر، برادر که نه، عمو ، پرچمدار، پیشقراول و والاترین سردار ، دلیرترین مردان و مردی از سلاله نیکان که نماد عینی و بی مثال از مردانگی، عشق و آزادگی است.
او که با دستانی بریده و مشکی به دندان، بزرگی و ایثار را به همه تاریخ نثار کرد و مفهوم زندگی با عشق را به همه آموخت.
لحظات، تاب نظاره آن روز را نداشت که علمدار کربلا خود با جانی تشنه، روحی آزرده از تشنگی امام و کودکان معصومش با مشک به دندان و دستانی که دیگر نیست بیرق حسینی را به اهتزاز درآورد و سینه اش سپرتیرهای زهرآگین نامردمان شد.
چه ناگوار و دشوار است لحظه ای که این ابرمرد تاریخ از اسب بر زمین فرو می افتد و کمر برادر را در سوگ خود خمیده می کند.
محرم حریم عشق است، عشقی که به واسطه خون شهدای کربلا تقدس یافته و امروز بعد از قرنها همچنان عین قداست و انسانیت است.
اما تاسوعا روزی دیگر است که تا نباشد، عاشورایی نیست بی ریاترین و ناب ترین روز تاریخ که در آن خالص ترین انسانها، دلاورمردی از تبار علی (ع) و تشنه لب سقایی که با خون خود ارزشهای انسانی را مفهومی عمیق و جاودانه می بخشد.
تاسوعا بزرگداشت شجاعت، مردانگی، دلاوری،ایثار،ادب و جوانمردی در پیشگاه سرور جوانان بهشت است.
در واقع تا تاسوعا را نفهمی، عاشورا در نمی یابی و در سرگردانی و حیرت می مانی.
تاسوعا روز باب الحوائج حضرت اباالفضل العباس (س) است، روزی که حریت و آزادی، نامردی و نامردمی ها را به بند حقارت کشید و برای قرنها انسانیت و ارزشهای ناب انسانی و عشق به اهل بیت (ع) را بر تاریخ ماندگار کرد.
سیه رویانی که آن روز راه و آب بر کاروان حسینی بستند و سقای کربلا را در زیر تیغ های نامردی و نامردمی خود بر فرات نیلگون غرق درخون کردند تا بیرق ایمان را بر زمین و علمدار کربلا را بر خاک بیندازند، نمی دانستند که خود بر خاک سیه روزی و رسوایی ابدی خواهند نشست.
آن روز که سرو باغ ایمان، خود تشنه لب، مشک بر دندان و بی دست، آب بر خیمه ها می برد، این دیوسیرتان تصور کردند با فروانداختن علمدار حسین، ایمان را خواهند شکست اما خود شکستند و سیه رویانی شدند در تاریخ انسانیت.
آنان که در محرم خون عشق را ریختند گمان می کردند حق و ایمان را نیز به مسلخ برده اند اما آن خون امروز در پس صدها سال همچنان یادگار عشق و شرافت است و زنده مانده و تا ابد خواهد ماند.
امروز تاسوعای حسینی (ع) است روزی که عشق به ایمان، عشق به حسین، عشق به برادر جلوه ای دیگر یافت و سردار قهرمان امام بر لب فرات تشنه لب اما سیراب از عشق الهی با بدنی پر از نیزه های کین دژخیم افتاد و قامت حیدری اش در دیده ظاهربینان دوتا شد.
اما دژخیم ندانست اگر پسر علی بر زمین افتاد، علم عشق او همیشه تا دنیا دنیا است بر جا و استوارتر می ماند.
چنانکه اینک بعد از هزاران سال علم حسینی آن سرو رشید بنی هاشم به دست جوانانی که از او الگو گرفته اند در گوشه گوشه شهرها و روستاها این سرزمین برافراشته شده و می شود.
جوانان این سرزمین امروز بیش از همیشه این عشق را در وجود خود جلوه گر می یابند.
این اسوه عشق و مردانگی امروز مظهر ارزشهای والای انسانی و عشق به سلاله ناب محمدی (ص) است و همگان از پیر و جوان دل در گرو عشق او دارند و به هر بهانه ای به او متوسل می شوند همو که بر دریای آب تشنه لب شهید شد.
امروز عشق به سیدالشهدا(ع) و علمدار او با گوشت و پوست تک تک آزادگان دنیا آمیخته شده و در واقع جان مردم این خاک از تولد با عشق حسین (ع) و پرچمدار او سرشته می شود و هرگز فراموشی را برنمی تابد.
گزارش: فاطمه یوسفی