پنجاه و سه سال پیش، جعبه ای جادویی به نام تلویزیون با افتتاح نخستین فرستنده، با گام های محکم رسانه ای خود میهمان خانه های ایرانیان شد و با زنده کردن تاریخ اساطیری ایران باستان، نام جام جم را برای همیشه در عرصه ارتباطات اجتماعی کشورمان با خود همراه کرد.

ثانیه ها در انتظار لحظه ای بودند تا چشمان منتظر به روی جعبه ای جادویی گشوده شود، میهمانی ناخوانده، ساکن اما پرتحرک، ساکت اما پر هیاهو؛ بالاخره در ساعت پنج بعد از ظهر، روز یازدهم مهر سال 1337 هجری خورشیدی، انتظار به پایان رسید و نخستین فرستنده تلویزیونی ایران آغاز به کار کرد و پخش برنامه ها به صورت زنده از ساعت 18 تا 22 شروع شد.
امواجی که به تدبیر و با اندیشه فردی به نام کازرونی در سال 1335 هجری شمسی شکل گرفت، اما از آنجا که تولید تصویر، آن هم به صورت چند ساعت در روز، کار چندان ساده‌ای نبود و نیازمند سرمایه خصوصی و هنگفتی بود. این طرح در مراحل اولیه رد شد و بعد ها شخصی به نام حبیب ­الله ثابت پاسال، سرمایه‌دار بخش خصوصی، تأسیس یک فرستنده تلویزیونی را به دولت وقت پیشنهاد داد و دولت نیز پیشنهاد او را پذیرفت و برای آن که کار جنبه قانونی داشته باشد، پیشنهاد را به مجلس شورای ملی تقدیم کرد. مجلس در تیرماه 1337 ماده­ای با چهار تبصره را به تصویب رساند که بر اساس آن به دولت اجازه داده می شد، یک فرستنده تلویزیونی با کلیه ابزار فنی آن را به تشخیص وزارت پست و تلگراف و تلفن در تهران راه اندازی کند و به منظور حمایت از آن تا پنج سال آن را از پرداخت مالیات معاف کرد، ضمنا تصویب کرد که کلیه برنامه­های این فرستنده بایستی از مقررات اداره کل انتشارات پیروی کند. در آن زمان این فرستنده "تلویزیون ایران" نام گرفت.
پس از افتتاح فرستنده در یازدهم مهر 1337 تا یکسال بعد ساعات پخش برنامه ها به پنج ساعت افزایش یافت و در سال 1340 هجری شمسی به دلیل اداره خصوصی این فرستنده، اندیشه دیگری برای گسترش آن تقویت شد که به موجب آن فرستنده ای در آبادان و اهواز آغاز به کار کرد.
پنج سال پس از شروع به کار فرستنده تلویزیونی ایران در سال 1342، دست اندرکاران با توجه به پیشرفت روز افزون فناوری های نوین در این زمینه تصمیم گرفتند گام های پیشرفت در این عرصه را هر چه سریعتر بپمایند و بنابراین دولت با خرید تلویزیون ایران از ثابت پاسال گام پیش نهاد و زمینه تاسیس تلویزیون دولتی را فراهم و با راه اندازی آن، تلویزیون در ایران از ساختار یک شرکت خصوصی به شرکت سهامی تلویزیون ایران تبدیل شد.
در آبان ماه سال 1345 تلویزیون ملی ایران به عنوان تلویزیون دولتی با امکانات یک استودیو، سه دوربین و دو دستگاه ضبط مغناطیسی فعالیت خود را ابتدا به صورت آزمایشی و در سال 1346 به صورت رسمی آغازکرد. این فرستنده با روزی سه ساعت و با قدرت 12کیلووات در دو کانال یک ودو برنامه های خود را پخش می کرد. بعدها در سال 1355 دو شبکه آموزشی زیر نظر وزارت آموزش و پرورش و یک کانال بین المللی، که تمام برنامه هایش را به زبان انگلیسی پخش می شد، فعالیت خود را آغاز کردند.
بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، این سازمان باعنوان "صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران" تغییر نام داد و هر روز بر فعالیت ‏های آن در زمینه افزایش فرستنده، شبکه‏های رادیویی و تلویزیونی در تهران، شهرستان‏ ها و سطح جهانی افزایش یافت.
امروزه این سازمان با تاسیس 30 مرکز در استان و شهرستان ‏های مختلف ایران، نزدیک به بیست شبکه سراسری رادیویی و تلویزیونی و بیش از پانزده دفتر منطقه‏ای در کشورهای مختلف جهان، نقش رسانه ای مهمی را در سطح و گستره ملی در ایران اسلامی برعهده دارد.
با گذشت بیش از نیم قرن از تاسیس این جعبه جادویی هنوز صدای آن، طنین انداز خانه هاست و مخاطبان همچنان چشم به آن دوخته اند و این مسئله مسئولیت و رسالت سنگینی را بر دوش دست اندرکاران و مسئولین این رسانه ملی می گذارد. تا با به روز رسانی امکانات سخت افزاری و نرم افزاری، نیاز مخاطبان فعال خود را تامین و در راه توسعه و پیشرفت ایران اسلامی همگام با سایر ارگان ها و نهادها کوشا باشند.